Skrytka powstała w ramach projektu "Ukryta historia Wielkich Grodziszczan" realizowanego przez Fundację Sofijka - edukacja i rozwój z Brwinowa w ramach programu "Działaj Lokalnie". 

Skrytką opiekują się harcerze z ZHR - drużyna 60M.D.H-y "Burza"

Przygotowanie tekstu: Paulina Kuran (Fundacja Sofijka)

Zapraszamy do udziału w grze "Ukryta historia Wielkich Grodziszczan" w dniach 24 września - 9 października 2022 r.. Więcej informacji w wydarzeniu: https://www.facebook.com/events/660125631908564

Gen. bryg. Leopold Okulicki (12.11.1898 – 24.12.1946)

„Jest jednym z najbardziej znanych bohaterów polskich walk o niepodległość i jednym z niewielu noszących na piersi trzy Krzyże Virtuti Militari i cztery Krzyże Walecznych. Od najmłodszych lat był tam, gdzie toczyły się zmagania o wolność Rzeczypospolitej.”

- Filip Musiał

(historyk i politolog, dr hab., dyrektor Oddziału IPN w Krakowie)

Urodził się 2 listopada 1898 r. we wsi Bratucice w powiecie bocheńskim, w rodzinie rolniczej. Już jako piętnastoletni chłopak wstąpił do Związku Strzeleckiego. Swoje życie od 1915 r. związał z Legionami Polskimi, wciągając się do 3. pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej, z której zdezerterował. Zajął się organizacją struktur Polskiej Organizacji Wojskowej. Jesienią 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu zaborców w Krakowie. Wstąpił do Wojska Polskiego i walczył m.in. w obronie Lwowa. Został ranny w lutym 1919 r. Czas powrotu do zdrowia poświęcił na zdanie matury.

Po powrocie na front walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie zasłynął jako doskonały oficer liniowy, za co został doceniony Srebrnym Krzyżmem Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w szeregach Wojska Polskiego. Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. Pełnił kolejno szereg funkcji dowódczych, m.in. szefa Wydziału Sytuacyjnego w Oddziale III Sztabu Generalnego, w stopniu podpułkownika. We wrześniu 1939 r. nie ewakuował się z Warszawy, ale wziął udział w walkach w obronie stolicy, za co otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari.

Służył w szeregach konspiracyjnej Służby Zwycięstwu Polski, a później Związku Walki Zbrojnej (ZWZ), następnie pełnił funkcję komendanta Okręgu Łódź ZWZ. Po zdekonspirowaniu przez Niemców, został odwołany i w październiku 1940 r. przerzucono go na teren okupacji sowieckiej. Objął tam komendę nad okręgami ZWZ nr 2 – Białystok i nr 3 – Lwów, a działalność przeciwko Sowietom miało mu ułatwić doświadczenie z lat pracy w Wydziale „Wschód”. Został jednak zdradzony i w styczniu 1941 r. aresztowany przez NKWD.

Przetransportowano go do Moskwy i poddano brutalnemu śledztwu. Na podstawie amnestii, po podpisaniu układu Sikorski–Majski został zwolniony i mianowany szefem sztabu Armii Polskiej gen. Władysława Andersa w ZSRR.  Jego jednym z zadań było odnalezienie oficerów przebywających po wrześniu 1939 r. w niewoli sowieckiej. Współpraca z Sowietami układała się trudno, ze względu na osobę oficera łącznikowego, którym był funkcjonariusz NKWD prowadzący śledztwo w jego sprawie. Ostatecznie pułkownik odszedł ze sztabu i objął komendę nad 7. Dywizją Piechoty, z którą został następnie ewakuowany do Iranu. Tam dowiedział się o odkryciu przez Niemców grobów katyńskich oraz o zerwaniu stosunków dyplomatycznych między ZSRS a rządem polskim. Podjął wówczas decyzję o powrocie do kraju i kontynuowaniu walki. Przeszedł szkolenie dla cichociemnych i przygotowywał się do ponownego działania w konspiracji. Został awansowany do stopnia gen. bryg. i przekazano mu funkcję zastępcy szefa Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej oraz szefa operacji Komendy Głównej Armii Krajowej.

Był gorącym zwolennikiem wybuchu powstania warszawskiego, w którym to został wyznaczony na dowódcę II rzutu, w razie aresztowania dowódcy AK gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora”. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy wraz z ludnością cywilną. Okulicki został ostatnim komendantem głównym Armii Krajowej i przyjął pseudonim „Niedźwiadek”. Jego zasługą było opanowanie kryzysu podziemnego wojska, które poniosło wielkie straty z rąk niemieckich i sowieckich. 19 I 1945 r. wydając rozkaz o rozwiązaniu Armii Krajowej i zwolnieniu żołnierzy z przysięgi, tak się do nich zwrócił:

„Żołnierze Armii Krajowej! Daję Wam ostatni rozkaz. Dalszą swą pracę prowadźcie w duchu odzyskania pełnej niepodległości Państwa Polskiego i ochrony ludności polskiej przed zagładą. Starajcie się być przewodnikami Narodu i realizatorami niepodległości Państwa Polskiego. W tym działaniu każdy z was musi być dla siebie dowódcą”.

W marcu 1945 r. Okulicki przyjechał do Grodziska Maz. Chciał nawiązać kontakt z przedstawicielami podziemia, z okolicznego Milanówka i Podkowy Leśnej. Miejscem jego pobytu był dom Państwa Redlów. To właśnie z Grodziska jeździł kolejką EKD na spotkania z podlegającymi Rządowi RP na Uchodźstwie Delegatami Rządu na Kraj oraz członkami komendy Armii Krajowej. Stąd wyruszył do Pruszkowa, by wziąć udział w pertraktacjach z oficerami NKWD, w wyniku prowokacji których został aresztowany 27 III 1945 r. Razem z 15 innymi przywódcami Polskiego Państwa Podziemnego został przewieziony do Moskwy. Był sądzony w procesie szesnastu i skazany na dziesięć lat więzienia „Za terror, dywersję, szpiegostwo wobec Armii Czerwonej”. Według oficjalnej sowieckiej wersji wydarzeń Okulicki zmarł 24 XII 1946 r. na skutek zawału serca i paraliżu. Zwłoki spopielono. Według innej wersji został rozstrzelany. Pośmiertnie został odznaczony 11 XI 1995 r. przez prezydenta RP Lecha Wałęsę Orderem Orła Białego.

W 1990 r. w pobliżu ostatniej kwatery generała ustawiony został kamień z tablicą ku jego czci.

  Strażnik Kupernika - Całkowity dystans: 1193 km
  Spider 7 - Całkowity dystans: 2570 km
  Trochę jak Dalmatyńczyk - Całkowity dystans: 360 km