Stefan Artwiński prezydent Kielc w latach 1934 – 1939 urodził się we wsi Igołomia niedaleko Krakowa. W latach 80 XIX wieku Artwińscy mieszkali w Chrobrzu, gdzie ojciec Stefana otrzymał posadę w ordynacji Wielopolskich. Uczęszczał do progimnazjum w Pińczowie, z której został relegowany za uderzenie w twarz rosyjskiego naczelnika stacji telegraficznej. Po kilkuletniej przerwie, we wrześniu 1881 roku uzyskał w kieleckim gimnazjum świadectwo ukończenia progimnazjum. W styczniu 1882 r. rozpoczął praktykę w aptece w Działoszycach. Terminował do 1885 r. uzyskując tytuł pomocnika aptekarskiego. W tym samym roku przeniósł się do Warszawy chcąc zdobyć stopień prowizora farmacji. Uniwersytecki dyplom uzyskał w grudniu 1889 r. Po zakończeniu nauki dostał posadę kierownika w jednej ze stołecznych aptek. Wkrótce też założył rodzinę. Kilka miesięcy później rodzina przeprowadziła się z Warszawy do Buska, gdzie Artwiński otworzył skład apteczny. W 1896 roku przeprowadzili się do Kielc, w których od sierpnia 1897 roku zaczął prowadzić skład apteczny mieszczący się na rogu ulic Dużej i Konstantego (obecna Sienkiewicza).                                                                                                                          W nowym miejscu zamieszkania chciał szybko włączyć się w nurt życia publicznego. Czynną działalność rozpoczął w latach rewolucji 1905 – 1907. Stefan Artwiński zaczął stopniowo zacieśniać kontakty z Polską Partią Socjalistyczną (PPS) i w 1912 roku przystąpił do ugrupowania. Od 1917 r. Artwiński sprawował obowiązki radnego w nowo powstałym samorządzie miejskim. Organizował w regionie kieleckim Związek Strzelecki i w 1920 r. wybrany został na stanowisko prezesa okręgu. Uczestniczył w pracach Komitetu Budowy Pomnika Czynu Legionowego,  zasiadał w komitetach wykonawczych Marszów Szlakiem I Kompanii Kadrowej. Kiedy w 1934 r. piłsudczycy zdecydowanie wygrali wybory samorządowe w Kielcach, Artwiński został kandydatem na urząd Prezydenta Miasta. Na tym stanowisku zatwierdzony został przez ministra spraw wewnętrznych 9 listopada 1934 r.                                                                                                                 Po wybuchu wojny pozostał na swoim stanowisku. Pod koniec września 1939 roku stanął na czele Prezydium Zarządu Okręgu kieleckiego konspiracyjnej Organizacji Orła Białego. Kulisy śmierci Prezydenta Artwińskiego nie są do dziś wyjaśnione. Odnalezione w dniu 2 listopada 1939r. w wykopanym rowie zwłoki zamordowanego mężczyzny, w pobliżu czynnych kamieniołomów w Wiśniówce k/Kielc, początkowo nie wiązano z osobą prezydenta. Zachowała się informacja że to Żydzi rozpoznali prezydenta Kielc i przewieźli go do szpitala Polskiego Czerwonego Krzyża ulokowanego wówczas w budynku Seminarium Duchownego w Kielcach. Tam skontaktowano się z rodziną zmarłego i przekazano zwłoki. Na wpół konspiracyjny pogrzeb Stefana Artwińskiego odbył się 10 listopada. Ciało złożono w grobowcu rodziny Borchólskich na cmentarzu Nowym w Kielcach. Mimo wcześniejszych prób, dopiero dzięki sprzyjającej sytuacji politycznej, w dniu 28 września 1989r. zorganizowano uroczysty pogrzeb byłego Prezydenta Kielc. Spoczął na Cmentarzu Partyzanckim obok symbolicznej mogiły zamordowanych w Katyniu.