Stoimy przed gmachem I Liceum Ogólnokształcącego z Oddziałami Integracyjnymi im. Bolesława Limanowskiego. Przed wojną mieściło się tu V Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. W październiku 1941 r. budynek zajęły wojska niemieckie. Początkowo mieścił się tu punkt zborny dla oddziałów Wehrmachtu, jadących na front wschodni, a następnie – na przełomie lat 1942/1943 przekształcono go w wojskowy szpital ewakuacyjny.

 2 Sierpnia ogień z okolicy w której schowałem kesza doprowadził do załamania się pierwszego powstańczego ataku na Poniatówkę. Zapewne druga próba, słabo uzbrojonych powstańców, również zakończyłaby się niepowodzeniem, gdyby nie przypadkowy ostrzał artyleryjski, najprawdopodobniej prowadzony w kierunku biało-czerwonej flagi wywieszonej na budynku przy ul. Felińskiego. Pociski nie dosięgły swojego pierwotnego celu i zaczęły spadać na gmach Poniatówki oraz właśnie tutaj, nieopodal na al. Wojska Polskiego. Zaskoczenie, ale i zwykły ludzki strach Niemców wykorzystali Powstańcy i ruszyli do drugiego szturmu. Niemcy nie namyślając się wiele uciekli przed nacierającymi  w kierunku zabudowań Dworca Gdańskiego.

W gmachu zdobyto wówczas w pełni zaopatrzone magazyny bielizny, żywności oraz lekarstw. Oprócz tego znaleziono kilkanaście porzuconych granatów, 6 karabinów oraz blisko 40 tysięcy sztuk amunicji karabinowej. Przez niemal całą noc z 2 na 3 sierpnia trwało barykadowanie gmachu i przystosowywanie go do obrony. Od tej pory był to drugi najmocniejszy punkt powstańczej obrony na Żoliborzu obsadzony przez żołnierzy 21 pułku piechoty im. Dzieci Warszawy”. Stąd też dowodzono w trakcie walk o Dworzec Gdański.

Najcięższym dniem dla obrońców tego gmachu był 29 września, pierwszy dzień szturmu 19 Dywizji Pancernej wspartej wydzielonymi siłami z Grupy Korpuśnej gen. SS i policji Ericha von dem Bacha pacyfikującego powstanie. O godz. 4.00 na stanowiska powstańców zasypała nawała ogniowa. Po jej zakończeniu powstańcy, spodziewając się natarcia, zaczęli powracać na stanowiska ogniowe i szykować się do odparcia wroga. Wtedy po raz drugi na obrońców spadł deszcz pocisków. Straty były olbrzymie. Zdołano jednak zebrać rannych i zabitych oraz zorganizować ponownie opór. Wtedy przed stanowiskami powstańczymi pojawiła się niemiecka piechota wsparta bronią pancerną. Po odparciu pierwszego szturmu, nadleciały samoloty bombowe, których zadaniem było zniszczyć wykryte stanowiska powstańcze. Wobec całkowitego braku broni przeciwlotniczej atakowały one całkowicie bezkarnie. Gdy tylko wykonały swoje mordercze zadanie, ponownie natarła piechota. Ponownie bez powodzenia. Teraz jednak cały wysiłek Niemcy skoncentrowali na zdobyciu Poniatówki. Przed południem, pod osłoną czołgów zdołali podprowadzić pod północną ścianę gmachu goliatha, czyli niewielką samobieżną minę i ją zdetonować. Huk był przeogromny. Wybuch spowodował osunięcie się ścian wewnętrznych, które zasypały wielu obrońców, magazyn broni oraz na wszystkich piętrach przerwały łączność między prawym a lewym skrzydłem. Do natarcia ruszyła wtedy ponownie niemiecka piechota. Porucznik Stanisław Wierzbicki pseudonim „Stanisław” unieruchomił jeden z czołgów, ale gdy gromadził przy sobie wciąż oszołomionych żołnierzy z prawego skrzydła gmachu, by wyruszyć do kontrataku i odeprzeć Niemców, został śmiertelnie trafiony odłamkiem z działa czołgowego. Chwilę później w lewym skrzydle budynku lekko ranny został dowodzący w tej części porucznik Witold Pełczyński pseudonim „Witold”. Dalszy opór był pozbawiony sensu. Rowami dobiegowymi wykopanymi w poprzek al. Wojska Polskiego powstańcy zaczęli się wycofywać na kolejną linię obrony.

W niektórych keszach są literko-cyferki, nie zapomnij ich spisać z logbooka

 Nie wyjmuj całości, odkręć wieczko kesz jest wewnątrz. Przydadzą się rękawiczki ale nie szukaj głęboko. 

Miejsce niby ustronne ale wcale takie zawsze być nie musi więc bardzo proszę o zachowanie szczególnej uwagi. Zwłaszcza podejmując w dzień.