Cmentarz ewangelicki oraz cmentarz wojenny z okresu I wojny światowej.
Województwo łódzkie, powiat pabianicki, gmina Pabianice, 95-200 Porszewice.
Jest to pozostałość leśnego cmentarza, który do 1915 r. był tylko cmentarzem cywilnym dla okolicznej ludności wyznania ewangelickiego.
Zostało tu również pochowanych co najmniej 150 żołnierzy poległych w Bitwie Łódzkiej (listopad i grudzień 1914 r).
Bitwa rozegrała się pomiędzy wojskami niemieckimi, rosyjskimi.
Zachował się jedynie nagrobek niemieckiego żołnierza, na którym z trudem odczytamy, że spoczywa tu szeregowy Paul Lindler.
W 2011 r. mieszkańcy gminy Pabianice ufundowali tu pamiątkowy kamień z tablicą.
Do cmentarza prowadzi oznakowana droga i ścieżka dydaktyczna od parkingu, przy drodze nr 71 Konstantynów - Pabianice.
Niestety obecnie teren lasu od drogi nr 71 do samego cmentarza, został całkowicie wycięty. Ma tu powstać kopalnia kruszywa pod którą, prywatnemu inwestorowi teren wydzierżawiła Archidiecezja Łódzka (właściciel terenu). Wycięto 10 ha lasu.
W pobliżu cmentarza znajduje się ośrodek rekolekcyjny a na terenie przylegającym do cmentarza prowadzone są okresowo badania naukowe przez Katedrę Geobotaniki i Ekologii Roślin Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego. Część okolicznych drzew została przez botaników oznaczona specjalnymi fiszkami z ich opisem.
Poniżej tekst Michała Jagiełło zaczerpniety z www.ziemialodzka.pl
„Na początku XX wieku Polska była częścią imperium rosyjskiego. Łódź należała do guberni piotrkowskiej. Od granicy z Niemcami dzieliło ją kilkadziesiąt kilometrów. Po wybuchu I wojny światowej miasto i jego okolice stały się miejscem krwawej bitwy, znanej jako „operacja łódzka”. Bitwa toczyła się od 11 listopada do 6 grudnia 1914 r. Na froncie od Torunia do Częstochowy walczyło ok. miliona żołnierzy. W armiach obu mocarstw praktycznie na terenie całego województwa łódzkiego od Łowicza, Strykowa i Łęczycy po Bełchatów i Piotrków ginęli Rosjanie, Niemcy, Austriacy, Polacy, Litwini, Czesi, Ukraińcy, Łotysze i Tatarzy. Niemcy próbowali okrążyć pod Łodzią 2 i 5 armię rosyjską. Okrążenie nie udało się. Rosjanie bohatersko odparli atak i sami otoczyli nieprzyjaciela. Dowodzone przez gen. Litzmanna [dominko: tego, na cześć którego podczas II wojny światowej Łódź przemianowana została na Litzmannstadt] dywizje niemieckie cudem przedarły się do swoich sił głównych przez Brzeziny. Rosjanie ponieśli jednak tak wielkie straty, że po bitwie wycofali się na linię rzeki Rawki k. Skierniewic. W „operacji łódzkiej” brały udział najsławniejsze, historyczne pułki gwardii rosyjskiej, utworzone jeszcze w czasach Piotra I. Walczyły dywizje syberyjskie z Chabarowska, Krasnojarska, Omska i Irkucka.
Pod Łodzią Rosjanie po raz pierwszy użyli samochodów pancernych. Za atak na Brzeziny order św. Jerzego otrzymał przyszły marszałek Związku Radzieckiego, legendarny Siemion Budionny. [...] „Operacja łódzka” była najkrwawszą bitwą manewrową I wojny światowej. Statystycznie każdego dnia ginęło w niej więcej ludzi niż w powszechnie znanej bitwie pod Verdun we Francji. Po obu stronach poległo ok. 200 tysięcy żołnierzy, w tym 120 tys. Rosjan. Sybiracy ginęli 10 tysięcy kilometrów od rodzinnej ziemi. Polegli żołnierze spoczywają na prawie 300 cmentarzach wojennych. Chowano ich tam, gdzie walczyli - w lasach, na wzgórzach. Dawni wrogowie leżą razem. W Wiączyniu spoczywa 12 tysięcy Rosjan i Niemców. W Witkowicach i w Gadce Starej po 9 tysięcy. Przez wiele lat nikt nie pamiętał o poległych.”