OGNIE ŚW. ELMA
Ognie świętego Elma (ognie św. Bartłomieja, ognie Kastora i Polluksa) – zjawisko akustyczno-optyczne w postaci małych, cichych, ciągłych wyładowań elektrycznych na różnych powierzchniach,
a szczególnie krawędziach przedmiotów, mające miejsce w czasie pogody zapowiadającej burzę. Wyładowaniom tym mogą towarzyszyć bardzo ciche dźwięki w postaci syczenia lub świstu, a czasem może być to głośny gwizd.
Zjawisko pojawić się może na powierzchni skał, drzew, masztów, anten, lin. Występuje w różnych miejscach, ale najłatwiej zaobserwować je w górach lub na morzu. Wyładowania te są niegroźne,
a można je zaobserwować nawet na wyciągniętej ręce. Ognie św. Elma pojawiają się podczas pogody zwiastującej zbliżanie się burzy z piorunami, chociaż nie zawsze do tego dochodzi.
W skrajnych przypadkach zjawisko to może występować podczas burzy. Efekty świetlne w czasie widnego dnia są niewidoczne, ale o brzasku, zmierzchu i w nocy, oraz podczas bardzo silnego zachmurzenia widać je w postaci łuny lub świetlnych miotełek wytryskujących
z różnych miejsc.
Na statkach szczególnie wydatnie zjawisko to występuje na końcach masztów, ponieważ gęstość ładunku w naładowanych przewodnikach jest zawsze największa tam, gdzie promień krzywizny powierzchni jest najmniejszy (a więc np. na ostrzu).
Marynarze nazwali te wyładowania "ogniami świętego Elma" prawdopodobnie dlatego, że niegroźne zjawiska odczytywali jako wysłuchanie modlitw zanoszonych podczas burz do Boga za wstawiennictwem świętego. Według legendy bowiem święty Elmo miał nie bać się uderzających obok niego piorunów.
Same ognie św. Elma nie są groźne, ale duża ich intensywność świadczy o wysokiej różnicy potencjałów elektrycznych pomiędzy ziemią i warstwą chmur, co powinno być ostrzeżeniem dla obserwatora, że w każdej chwili gdzieś w okolicy może uderzyć piorun.
Ognie św. Elma występują także podczas przelotu samolotu przez naładowaną elektrostatycznie chmurę lub chmurę pyłów wydobywających się podczas erupcji wulkanu. Wtedy to drobne, ostre drobinki pyłu trą o krawędzie natarcia skrzydeł, powodując wyładowania elektrostatyczne, a także jasną poświatę. (źródło: wikipedia.org)
Opis zadania:
Skrytka dostępna tylko od późnej jesieni (październik/listopad) do końca zimy (luty/marzec). Wiosną i latem z uwagi na gęstą roślinność i teren "zalewowy" bobrów skrytka staje się nie do odnalezienia. Stojąc na współrzędnych parkingowych podejdź do szlabanu, świeć latarką przed siebie i zacznij wypatrywać pierwszego odblasku. Następnie wypatruj świecąc kolejnego najbliższego punktu i udaj się do niego. Cała trasa oznaczona na biało, finał oznaczony kolorem żółtym (nie da się przeoczyć). Świetliki zawieszone na drzewach na wysokości ok. 2/2,5m. Zachęcam do podejmowania skrytki w przynajmniej dwie osoby. Polecam wędrowanie do najbliższych punktów (przy użyciu mocniejszej latarki można zobaczyć te oddalone bardziej), w przeciwnym wypadku można sobie znacznie utrudnić poszukiwania i nie potrzebnie wejść w bagno albo mocne zarośla. Można zabrać ze sobą latarkę UV, która nie jest wymagana ale jej światło tworzy ciekawy efekt wizualny i może nieznacznie ułatwić poszukiwania. Dodam jeszcze że po deszczach albo wiosennych roztopach teren miejscami może stać się mocno podmokły. Uważaj na siebie, patrz pod nogi! Pamiętaj, że lasy Radłowskie to nie park miejski, tutaj gospodarzami są leśne zwierzęta, które można spotkać na szlaku, i w takim wypadku zalecam ostrożność i w razie czego wycofanie się i próbę podjęcia finału w innym terminie. Miłych poszukiwań i powodzenia 
PS. Dziękuję piotrektsk za pomoc w oznakowaniu szlaku 