Poznańska Cytadela, a właściwie Fort Winiary, po ciężkich walkach w 1945 roku została najpierw poważnie zniszczona, a następnie (w większości) planowo rozebrana. Pozyskane cegły zostały użyte podczas powojennej odbudowy Poznania i Warszawy. Od roku 1962 rozpoczęła się przebudowa terenów pofortecznych na Park – Pomnik Braterstwa Broni i Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W ramach urządzania Parku, w różnych jego częściach stawiano pomniki i rzeźby plenerowe, o różnym wydźwięku: od zaangażowanych politycznie i reprezentujących tendencje socrealistyczne, do całkowicie abstrakcyjnych, głęboko modernistycznych. Część pomników związanych z żołnierzami radzieckimi powstała wcześniej, przed 1962 rokiem. Po upadku komunizmu w Polsce, trend wzbogacania Parku Cytadela rzeźbami plenerowymi i pomnikami utrzymał się. Obecnie jest to kompleks prezentujący przekrój polskiej (oraz częściowo radzieckiej) powojennej rzeźby parkowej w wielkiej skali i we wszystkich trendach z postmodernizmem włącznie.
Większość rzeźb powstałych w epoce socjalizmu posiada czytelne, betonowe tabliczki z tytułem i nazwiskiem autora, sporządzane według jednolitego wzoru. W niektórych przypadkach tabliczki zaginęły, co nastręcza pewnych problemów z nazwaniem konkretnego dzieła. Są to jednak przypadki nieliczne. Pierwszą rzeźbę postawiono w 1968 roku.
Zakochani - rzeźba autorstwa Ireny Woch o wysokości 2,7m. Artystka wydłużyła sylwetki kobiety i mężczyzny, łącząc ich ze sobą głowami i dolnymi częściami ciał. Postaci są splecione, tworząc łagodną, opływową formę eliptyczną, którą zaklasyfikować można do nurtu rzeźby organicznej. Rzeźba jest umieszczona w lewej części podłużnego cokołu, obłożonego płytkami granitowymi. W 2011 (kwiecień) była to jedna z najbardziej zaniedbanych rzeźb na Cytadeli. Zlokalizowana w trudno dostrzegalnym miejscu, nieopodal Nike, we wschodniej części założenia.