Za ostatnimi zabudowaniami, w położonym po prawej stronie drogi lasku, na wzniesieniu, znajduje się ogrodzony betonowym płotem grób gen. Kickiego. W chwili śmierci ten okryty sławą w bitwie pod Raszynem i wyprawie Napoleońskiej na Rosję u boku ks. Poniatowskiego dowódca 2 Pułku Ułanów, miał 40 lat.
Miejsce spoczynku generała nie było z początku takie oczywiste i różniło się ono w zależności od autora przekazu. „Józef Patelski stwierdza, że Kicki został pochowany w ogródku warzywnym przy najbliższej chacie włościańskiej. Najbliżej pola bitwy było kilka, może kilkanaście zabudowań tzw. kolonii Nowe Miasto. Czyżby tu? Skądże. Ignacy Prądzyński stwierdza, że generał został pogrzebany pałaszami na placu i nie wymienia miejscowości. Ignacy Kruszewski wspomina, że Kicki skonał, nim go doniesiono do wsi i również nie podaje miejscowości. Ludwik Nabielak jako jedyny informator wymienia nazwę miejscowości, choć ją zniekształca, zawiodła go pamięć. Nie ulega jednak wątpliwości, że jest to wieś Kruki, a nie kolonia Nowe Miasto. Rannych najczęściej znoszono do wsi Kruki, gdzie w dworku Bagińskich mieściła się Główna Kwatera Ge. Skrzyneckiego, a w stodole lazaret, w którym rannym udzielano pomocy medycznej, a nawet dokonywano prostych operacji. Ponadto potwierdza to obecna lokalizacja mogiły generała, choć nie w tym miejscu pierwotnie była. Po zakończeniu powstania żandarmeria rosyjska miała zamiar wydobyć zwłoki Kickiego i wywieść w nieznanym kierunku. Mieszkańcy wsi Kruki, którzy pieczołowicie strzegli swego bohatera, po uzyskaniu tej wiadomości, przenieśli w nocy zwłoki Kickiego i zakopali na piaszczystym wzgórzu, w lasku, bez krzyża, w nieznanym miejscu. Dopiero w 1905 r., kiedy powiał lekki wiatr wolności i Rosjanie musieli iść na ustępstwa w stosunku do Polaków został wystawiony na mogile generała krzyż, bez obawy, że prochy Kickiego mogą być zabrane.
Źródło - gen. Ludwik Kicki – opowieść o niezwykłym życiu
